Cóż… Życie. Zawsze się kończy. Trzeba zrozumieć.
Ale jest ciężko, bo jak zaakceptować fakt, że umiera ktoś w sile wieku, pełen humoru i energii, wigoru i chęci życia, i wiary, że przecież jutro będzie lepiej, że zawsze jest jakieś rozwiązanie. Powiem wam, że nie znałem większego optymisty od niego. Krzyś Bajda.
W sobotę, gdy zobaczyłem jego nekrolog nie uwierzyłem. Nie od razu. Krzysiek? Przecież on ma dopiero 49 lat! On ma małą córkę do wychowania! On ma zawsze tyle planów, tyle pomysłów!
Ty sobie Boże nie żartuj! Jeśli jesteś, to weź się ogarnij! Albo przynajmniej powiedz, jaki miałeś w tym cel? Dlaczego jemu kazałeś odejść, a zostawiasz… Ty sam wiesz kogo zostawiasz! Chcesz, żebyśmy byli dobrzy, uczciwi, sprawiedliwi, prawi… A sam taki jesteś? To było uczciwe z twojej strony zabierać ojca i męża? Zabierać człowieka, który miał jeszcze tyle w życiu do zrobienia?
Krzyśka poznałem… Cholera nie wiem. Powiedzieć, że zawsze go znałem to byłaby przesada. Ale znam go od zawsze odkąd zająłem się spikerką dla Turowa. Zazdrościłem mu jego wiedzy o koszykówce, zazdrościłem pasji z jaką kibicował swojemu ukochanemu klubowi, zazdrościłem szacunku jaki miał u innych kibiców. Podziwiałem jego talent organizatorski i zaangażowanie.
Zawsze starał się łączyć, nie dzielić, choć w środowisku kibicowskim o swary nietrudno.
Krzyś pierwszy wyciągał rękę. Ciągnął do ludzi i ludzie do niego ciągnęli. Mistrzostwa Polski kibiców w Zgorzelcu, czy odbyłyby się gdyby nie on? Czy UKS Basket działałby tak sprawnie bez jego aktywności i dobrych rad? Czy festiwal koszykówki ulicznej Streetball byłby rokrocznie tak udany, gdyby nie Krzyś?
W tym roku pamiętam jak tryskał humorem, gdy zebraliśmy się na Lubańskiej przy hali na Streetballu. Wiedział wszystko: gdzie co ustawić, kogo wysłać do pomocy, co kupić i za ile, kogo zaprosić…. Trzeba powiedzieć coś do kamery o imprezie? Nie ma problemu. Krzyś stawał i mówił. I może to głupie, ale odkąd wiem, że go nie ma, ciągle słyszę jego głos i zdanie, które powiedział do mnie właśnie podczas Streetballu: Januszek, tam mamy dla ciebie obiad. Idź sobie zjedz, póki ciepłe.
Tak, właśnie, Januszek. On zawsze tak do mnie mówił. Jeden jedyny. Dorosły chłop do dorosłego chłopa. Januszek. Czy to na hali przed meczem Turowa, czy gdy spotkaliśmy się gdzieś na mieście, nawet przez telefon. I dlatego teraz, gdy jego już nie ma, nie mogę przestać myśleć o nim inaczej, niż Krzyś.
Będzie mi ciebie Krzysiu brakowało… Będzie nam ciebie brakowało. Odpoczywaj.
